Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Φόβος φόβου και ένα παιδικό τραγούδι

Κάποτε μία σοφή φίλη μας είχε πει το εξής απλό: "Δεν έχεις φοβηθεί ποτέ πραγματικά στη ζωή σου παρά μόνο όταν κάνεις παιδί". Σε 13 λέξεις είναι συμπυκνωμένο το νόημα το οποίο αναλύεται πολύπλευρα. Σε αρχικό επίπεδο ανάγνωσης, ο φόβος για τον ίδιο μας τον εαυτούλη ξεπερνιέται γρήγορα όταν έχουμε να φοβηθούμε για τα παιδιά μας. Αυτό αντικατοπτρίζεται στις ταινίες, όπου ο ατρόμητος ήρωας δεν ενδίδει στα βασανιστήρια που του κάνουν, παρά μόνο όταν απειλούν μπροστά του κάποιον οικείο του - πόσο μάλλον το παιδί του.

Σε δεύτερη ανάλυση, από την στιγμή που γινόμαστε γονείς, αποκτούμε μία πρόσθετη ιδιότητα η οποία μας ακολουθεί - καλώς εχόντων των πραγμάτων - για μια ζωή. Η διαιώνιση του είδους φέρει και τις ευθύνες της. Φόβος για το εάν το κρατάμε καλά, εάν το ταϊζουμε, εάν παίρνει ή χάνει βάρος, όταν αρρωσταίνει, όταν πέφτει και χτυπάει. Φόβος παντού - κατά το ντου από παντού. Δε σημαίνει ότι μόνο φοβόμαστε, αλίμονο, αλλά πάντα μέσα μας υπάρχει και βγαίνει ενστικτωδώς. Το θέμα είναι ότι όσο και να φοβόμαστε, βέβαια, τα ατυχήματα συμβαίνουν. Τα παιδιά πέφτουν, χτυπάνε, αρρωσταίνουν, όσο κι αν τα κλείσουμε σε γυάλες, όσο κι αν τα απολυμαίνουμε. Είναι νομοτελειακό. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το παιδί δεν παθαίνει κάτι ιδιαίτερο - ξανασηκώνεται, ξανατρέχει, πέφτει και πάλι από την αρχή. Ο φόβος του γονιού είναι αυτός που μένει, φυσιολογικός ως ενός σημείου, αγχωτικός όταν ξεπερνά τα όρια αυτά. 

Όπως έλεγε το εισαγωγικό τραγούδι σε μια παλιά παιδική σειρά της δεκαετίας του '80: "Έπεσα, χτύπησα, ε και τι μ'αυτό; Οι φίλοι μου ας είν' καλά." 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου